اخیرا دولت فدرال کانادا اعلام کرده که قصد دارد تا سال آینده، تعداد ساکنان دائمی جدید کانادا را تا ۲۱ درصد کاهش دهد. به این ترتیب، کانادا تعداد ساکنان دائم را در سال ۲۰۲۵ از ۵۰۰ هزار نفر به ۳۹۵ هزار نفر کاهش خواهد داد که در سال ۲۰۲۶ به ۳۸۰ هزار نفر و در سال ۲۰۲۷ به ۳۶۵ هزار نفر می‌رسد. 

کارشناسان اقتصادی معتقدند که این کاهش تعداد مهاجرین، خیلی زود (از همین سال ۲۰۲۵) تاثیر قابل‌توجهی بر اقتصاد، اجاره‌بها و ارزانی مسکن خواهد گذاشت چرا که تا کنون توازنی بین عرضه و تقاضای مسکن نبوده (تقاضا خیلی بیشتر از عرضه بوده است). 

در عین حال، این کارشناسان معتقدند که این تصمیم ممکن است در بلندمدت به کمبود نیروی کار دامن بزند. کانادا جمعیت سالخورده‌ زیادی دارد که نیاز به حمایت دارند و با کاهش مهاجران، ممکن است تامین نیروی کار در بخش‌های مختلف سخت و چالش‌برانگیز شود. 

برخی از کارشناسان هم تاکید دارند که مهاجرت، تنها عامل بحران مسکن نیست و مسائل ساختاری دیگری نیز وجود دارند. باید از سرزنش مهاجران برای مشکلات اجتماعی خودداری و به سرمایه‌گذاری مناسب در زمینه زیرساخت‌های مسکن توجه کرد.

نظرسنجی جدید موسسه Angus Reid نشان می‌دهد که با وجود کاهش قابل‌توجه نرخ تورم (نرخ تورم کانادا منتهی به ماه سپتامبر، ۱٫۶ درصد است)، هنوز بسیاری از اقشار کم‌درآمد در کانادا به خاطر بالا بودن اجاره‌بها و گرانی اقلام گروسری تحت فشارند.

در این نظرسنجی، ۵۱ درصد شرکت‌کنندگان گفته‌اند که تامین نیازهای روزانه غذایی برای آنها یک چالش است که البته این درصد تفاوت چندانی با همین نظرسنجی در سال ۲۰۲۱ نداشته.

از بین کانادایی‌هایی که در این نظرسنجی شرکت کرده‌اند، دو سوم (۶۵ درصد) افرادی که درآمد سالانه خانوارشان کمتر از ۵۰ هزار دلار است، با مشکلات مالی و هزینه‌های بالای زندگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

این مشکلات در تامین هزینه‌های زندگی، فقط مختص افراد یا خانواده‌های کم‌درآمد نیست. حدود ۲۵ درصد از کسانی که درآمد سالانه بالای ۲۰۰ هزار دلار دارند هم ابراز نارضایتی کرده و گفته‌اند که با مشکل مواجه هستند.

البته نقطه مثبت این نظرسنجی این بوده که درصد کسانی که گفته‌اند اوضاعشان بدتر شده، نسبت به سپتامبر گذشته ۷ درصد کاهش داشته.

با وجود کاهش نرخ بهره پایه، هزینه‌های اجاره در کل کشور حدود ۹ درصد افزایش داشته. از هر پنج مستاجر، سه نفر می‌گویند پرداخت اجاره برایشان دشوار است. قیمت مسکن در همه جا به جز آنتاریو و بریتیش کلمبیا، همچنان در حال افزایش است. 

طبق این نظرسنجی، بسیاری از مستاجران نسبت به آینده بدبین هستند، ۳۰ درصد آنها می‌خواهند خانه بخرند اما توان مالی ندارند و ۴۱ درصد کاملا از خرید خانه نااُمید شده‌اند.

در ساعات اولیه امروز جمعه ۲۵ اکتبر، یک آتش‌سوزی در غرب تورنتو اتفاق افتاده که به مرگ یک نوزاد و بستری شدن یک زن در بیمارستان منجر شده است. این حادثه در یک دیتچد واقع در Trethewey Drive در نزدیکی Eglinton رخ داده.

به گفته معاون اداره آتش‌نشانی تورنتو، آتش‌نشان‌ها حدود ساعت ۱:۰۵ بامداد به محل حادثه رسیدند و با دود و شعله‌های شدید آتش مواجه شدند. آنها توانستند وارد خانه شده و به سرعت یک نوزاد و زن جوان را به بیمارستان منتقل کنند. متاسفانه، نوزاد در بیمارستان جان باخته و زن جوان نیز همچنان تحت درمان است.

طبق گزارش‌ها، چهار نفر دیگر نیز در زمان آتش‌سوزی در خانه حضور داشته‌اند که خوشبختانه توانسته‌اند بدون آسیب، جان سالم به در ببرند. 

این آتش‌سوزی هم‌اکنون کاملا مهار شده و اداره آتش‌نشانی آنتاریو به همراه اداره آتش‌نشانی تورنتو، تحقیقات خود را برای یافتن علت آتش‌سوزی آغاز کرده‌اند.

شهرداری تورنتو قصد دارد تا جولای ۲۰۲۵ آیین‌نامه جدیدی را برای مقابله با نوسازی‌های صوری اجرا کند. این آیین‌نامه برای جلوگیری از تخلیه مستاجران به بهانه بازسازی‌هایی که نیازی به ترک خانه ندارند، پیشنهاد شده است.

هدف از تدوین این آیین‌نامه این است که مالکان دیگر نتوانند با استفاده از تاکتیک بازسازی، مستاجر فعلی را مجبور به تخلیه کنند تا به این بهانه از مستاجر جدید اجاره بیشتری بگیرند. 

طبق قوانین پیشنهادی، مالک باید برای هر واحدی که می‌خواهد بازسازی کند، درخواست مجوز کند. این مجوز حدود ۷۰۰ دلار هزینه دارد و لازم است با ارائه یک گزارش، توضیح دهد که چرا مستاجر باید خانه را تخلیه کند.

در صورت تأیید درخواست مالک، او موظف است هزینه‌های جابجایی مستاجر را بپردازد و اگر مستاجر تمایل نداشت مجددا در همان واحد قبلی ساکن شود، مالک باید به او غرامت بدهد. جزییات خاصی گفته نشده و فعلا در همین حد اطلاعات داریم.

این پیشنهاد به شدت به ضرر سرمایه‌گذاران کوچکی است که یک یا چند واحد برای اجاره دارند. به این شکل، عملاً  پس گرفتن واحد از مستاجر سخت‌تر خواهد شد. 

همچنین این اقدام می‌تواند کاهش جذابیت سرمایه‌گذاری خُرد را در بازار مسکن در پی داشته باشد و با تشویق مالکان به فروش ملک به جای اجاره، به افزایش عرضه در بازار املاک منجر شود. 

البته این آیین‌نامه فعلا پیشنهادی است و در هفته‌های آینده توسط کمیته برنامه‌ریزی و مسکن شهرداری تورنتو و شورای شهر مورد بحث قرار خواهد گرفت.

امروز پنجشنبه ۲۴ اکتبر، دولت فدرال کانادا برنامه جدید خود را درباره کاهش تعداد ساکنان دائمی کشور اعلام خواهد کرد. 

طبق اخبار منتشر شده، دولت فدرال در نظر دارد پس از سال‌ها افزایش متوالی اهداف مهاجرتی، میزان صدور «اقامت دائم» را در طی سه سال آینده کاهش دهد. 

بدین ترتیب، در سال ۲۰۲۵ برای ۳۹۵ هزار نفر، در سال ۲۰۲۶ برای ۳۸۰ هزار نفر و در سال ۲۰۲۷ برای ۳۶۵ هزار نفر، «اقامت دائم» کانادا صادر خواهد شد. 

این در حالی است که قبلا دولت اعلام کرده بود در سال ۲۰۲۵ تعداد ۵۰۰ هزار اقامت دائم صادر می‌کند و این سطح را برای سال ۲۰۲۶ هم حفظ می‌نماید. طبق اعلام قبلی، قرار است در سال جاری ۴۸۵ هزار اقامت دائم صادر شود. 

هدف دولت از این کاهش چشمگیر، رسیدگی به چالش‌های مربوط به کمبود مسکن، مشکلات بخش درمان و افزایش بیکاری در میان جوانان و نیوکامرهاست. پیش از این، دولت کانادا برنامه‌هایی را برای کاهش تعداد ساکنان موقت (دانشجویان بین‌المللی و کارگران خارجی موقت) اعلام کرده بود.

در پی فشارهای اخیر بر جاستین ترودو برای استعفا، نمایندگان هم حزبی او در حزب لیبرال به او تا تاریخ ۲۸ اکتبر فرصت داده‌اند تا به درخواست‌ آنها پاسخ دهد. 

اما امروز پنجشنبه ۲۴ اکتبر، جاستین ترودو اعلام کرد که به رهبری حزب لیبرال ادامه می‌دهد و در انتخابات آینده شرکت می‌کند و کناره‌گیری نمی‌کند.

او به خبرنگاران گفت: «به گفتگوهای عالی در مورد اینکه بهترین راه برای مقابله با پیر پالو در انتخابات بعدی چیست، ادامه خواهیم داد. این اتفاق با من به عنوان رهبر حزب لیبرال در انتخابات بعدی، اتفاق می‌افتد.»

در جریان جلسه‌ پُرتنش و طولانی لیبرال‌ها که دیروز (۲۳ اکتبر) برگزار شده، بین ۵۰ تا ۶۰ نماینده سخنرانی کرده‌اند و حدود نیمی از آنان خواستار کناره‌گیری ترودو شده‌اند. 

در ابتدای جلسه، نامه‌ای بدون امضا از سوی گروهی از نمایندگان لیبرال خوانده شد که در آن، ضمن قدردانی از دستاوردهای ترودو، از او خواسته شد از سمت خود کناره‌گیری کند تا روند انتخاب رهبر جدید حزب لیبرال آغاز شود.

یکی از نمایندگان که نامه را امضا نکرده بود گفته: «گمان نمی‌کردم آنها جرأت چنین درخواستی را از ترودو داشته باشند اما ظاهرا عزمی جدی برای برکناری او دارند.» این در حالی است که حزب لیبرال در نظرسنجی‌های ملی، به‌طور مداوم از محافظه‌کاران عقب افتاده و این عقب‌ماندگی بیش از یک سال است که ادامه دارد.

گفته می‌شود ترودو در این جلسه به درخواست استعفا پاسخی نداده و پس از جلسه نیز در جمع خبرنگاران گفته که حزب لیبرال «قوی و متحد» است. همچنین نمایندگان اظهار داشتند که بحث‌های سازنده‌ای درباره آینده حزب داشته‌اند، اما جزئیاتی از تغییرات احتمالی ارائه ندادند.

با این حال، برخی از نمایندگان لیبرال که به صورت علنی خواستار استعفای ترودو شده‌اند، اظهار داشتند که جلسه بسیار صریح و شفاف بوده و بسیاری از نمایندگان فرصت پیدا کردند تا نظرات خود را بیان کنند.

بسیاری از نمایندگان لیبرال معتقدند که برای نجات حزب و کشور، ترودو باید کناره‌گیری کند تا فرد جدیدی بتواند حزب را هدایت کند و به چالش‌های پیش‌رو پاسخ دهد.

مطالعات اخیر نشان می‌دهد که احتمال برنده شدن جایزه نوبل، تا حد زیادی به شرایط اجتماعی و اقتصادی افراد در دوران کودکی و جنسیت آن‌ها بستگی دارد. 

پروفسور Paul Novosad و همکارانش در دانشگاه Dartmouth آمریکا به بررسی زندگی برندگان جایزه نوبل از سال ۱۹۰۱ پرداخته‌اند و متوجه شده‌اند که بسیاری از برندگان جایزه نوبل از خانواده‌هایی با سطح بالای تحصیلات و درآمد هستند. 

طبق این تحقیقات، حدود نیمی از برندگان نوبل از ۵ درصدِ برترِ جامعه از نظر تحصیلات و درآمد بوده‌اند. در واقع تعداد افراد فقیری که به نوبل دست یافته‌اند، بسیار اندک است و بیشتر برندگان، پدرانی با مشاغل تجاری، پزشکی، مهندسی و دولتی داشته‌اند. 

این تحقیقات نشان‌دهنده نابرابری فرصت‌هاست و می‌گوید که بسیاری از استعدادهای بالقوه به دلیل نداشتن امکانات کافی، نادیده گرفته می‌شوند. 

همچنین از سال ۱۹۰۱ تا کنون، تنها ۲۵ زن توانسته‌اند در رشته‌های علمی، جایزه نوبل را کسب کنند و در سال ۲۰۲۴ نیز تمامی برندگان رشته‌های علمی مرد بوده‌اند. 

به ندرت می‌توان فردی را یافت که از یک خانواده کم‌درآمد موفق به کسب جایزه نوبل شده باشد. حتی برندگان زن نیز بیشتر از خانواده‌های مرفه آمده‌اند، زیرا وضعیت اقتصادی بهتر به آن‌ها کمک کرده تا موانع جنسیتی را پشت سر بگذارند. 

یکی از نتایج اصلی این تحقیق این است که با وجود تلاش‌های زیاد برای برابری فرصت‌ها، هنوز هم افراد با پدران تحصیل‌کرده و ثروتمند شانس بیشتری برای رسیدن به موفقیت‌های بزرگ علمی دارند. اگرچه میانگین رتبه تحصیلات پدران برندگان نوبل از سال ۱۹۰۱ تاکنون از ۹۵ به ۸۸ کاهش یافته، اما هنوز تا رسیدن به برابری فرصت‌ها فاصله بسیار زیادی است.