نرخ تورم سالانه کانادا در ماه دسامبر اندکی نسبت به ماه قبل کاهش یافته و به ۶٫۳ درصد رسیده. ماه قبل تورم ۶٫۸ درصد اعلام شده بود.

اداره آمار کانادا امروز سه شنبه ۱۷ ژانویه این گزارش را منتشر کرده و تاکید کرده که در ماه دسامبر قیمت بنزین کاهشی بوده، اما قیمت مواد غذایی و گروسری همچنان بالا بوده.

قیمت مواد غذایی در ماه‌های اخیر به سرعت در حال افزایش بوده و در ماه دسامبر تقریبا ۱۱ درصد گرانتر از دسامبر سال گذشته بوده.

در سال ۲۰۲۲ بانک مرکزی کانادا به سرعت نرخ بهره پایه را افزایش داد تا بتواند ترمز تورم را بکشد. با اینکه این سیاست تا حدودی موفق بوده، اما تاثیر چندانی روی قیمت مواد غذایی نگذاشته.

علاوه بر مواد غذایی، در ماه دسامبر قیمت بعضی چیزهای دیگر هم افزایشی بود. سود مورگج، کفش و پوشاک و لوازم مراقبت شخصی از جمله این اقلام بودند که قیمت گرانتری نسبت به پارسال داشتند.

بررسی نمودارها نشان می دهد که نرخ تورم کانادا پس از پاندمی کرونا افزایش یافته و حالت ناپایدار به خود گرفته. برای این که راحتتر مقایسه کنیم، در دسامبر ۲۰۱۹، نرخ تورم کانادا ۲٫۲ درصد بود.

در دسامبر ۲۰۲۰ نرخ تورم ۰٫۷ درصد شد و در دسامبر ۲۰۲۱ هم تورم به ۴٫۸ درصد افزایش یافت. حالا هم که در دسامبر ۲۰۲۲، نرخ تورم به ۶٫۳ درصد رسیده.

یکی از آمارهای جالب توجه در تغییرات نرخ تورم کانادا در سال های اخیر، ثبت تورم منفی ۰٫۴ درصد در می ۲۰۲۰ بود. تورم کانادا در جون ۲۰۲۲ هم به رکورد چهل ساله ۸٫۱ درصد رسید.

نرخ تورم سالانه منتهی به دسامبر ۲۰۲۲ در استان های کانادا: (داخل پرانتز نرخ تورم ماه قبل است)

نمودار نرخ تورم کانادا از سال ۲۰۱۷ تا الان را در ادامه ببینید.

در سال ۲۰۲۰، معترضان به نژادپرستی در تورنتو یک پتیشن (petition) برای تغییر نام خیابان داندس ایجاد کردند که به حدود ۱۴ هزار امضا رسید.

بنابراین، در سال ۲۰۲۱، شورای شهر تورنتو به تغییر نام خیابان داندس (Dundas) و سایر فضاهای عمومی با این نام رای داد. اما حالا زمزمه هایی به گوش می رسد که ممکن است شورای شهر این طرح را مجددا بررسی کند.

خیابان داندس، یکی از معروف‌ترین خیابان‌های تورنتو است. این خیابان به یادبود «هنری داندس» نام‌گذاری شده. هنری داندس (سیاستمدار اسکاتلندی قرن ۱۸) پیشینه نژادپرستی داشته و از مخالفان برچیده شدن برده داری در انگلیس بوده است.

به گفته یکی از اعضای شورای شهر، تغییر نام داندس، میلیون ها دلار هزینه در بر خواهد داشت که بهتر است این هزینه صرف امور مهم‌تری شود.

تغییر نام ایستگاه‌های TTC با نام‌های داندس، استریت کارها، تغییر نقشه‌های مترو و اتوبوس حدود ۱٫۶ میلیون دلار برای TTC هزینه خواهد داشت.

هزینه تغییر نام داندس در سطح شهر (شامل تمام تابلوهای راهنما در بزرگراه‌ها و خیابان ها) هم چیزی بین ۱٫۳ تا ۲٫۲ میلیون دلار تخمین زده شده است. تغییر نام میدان یانگ-داندس هم حدود ۳۰۰ هزار دلار هزینه خواهد داشت.

در کنار همه این هزینه ها، هزاران کسب و کار و شهروند هم باید آدرس خود را در اسناد رسمی تغییر دهند.

تعدادی از اعضای شورای شهر معتقدند که رای گیری برای تغییر نام داندس عجولانه انجام شده و نیازمند تامل بیشتر است. حالا که تقریبا یک سوم شورای شهر را اعضای جدید تشکیل داده اند، بهتر است این موضوع دوباره بررسی شود.

در این رابطه به سیاست بریتانیا هم اشاره شده که در این مواقع رویکرد retain and explain را پیش می گیرد و در ضمن حفظ اسامی یا بناها و مجسمه های تاریخی، با استفاده از یک پلاک، درباره تاریخچه آن فرد یا موضوع توضیح می دهد.

البته قبلا جان توری، شهردار تورنتو هم از تغییر نام داندس حمایت کرده بود.

حالا باید ببینیم در سال ۲۰۲۳ مسئولان شهر تورنتو نسبت به انتخاب یک نام جدید اقدام می کنند یا اینکه طرح تغییر نام را مورد بازنگری قرار می دهند.

دیروز دوشنبه ۱۶ ژانویه، جزئیات طرح همکاری دولت آنتاریو با کلینیک‌های بخش خصوصی به منظور کاهش لیست انتظار بیماران اعلام شد که ما هم آن را منتشر کردیم.

حالا بعضی از سیاستمداران کانادایی و مردم آنتاریو به اجرای این طرح پر حاشیه واکنش نشان داده اند.

جاستین ترودو اعلام کرده که دولت فدرال طبق وظیفه خود، بر روی این طرح نظارت می‌کند تا مطمئن شود خدمات درمانی به بهترین شکل به مردم ارائه می شود.

البته ترودو رسما اعلام نکرد که از تصمیم داگ فورد حمایت می‌کند یا نه. او صرفا تاکید کرده که دولت کانادا موظف است بر روی بخش درمان سرمایه‌گذاری کند و در راستای بهبود آن تلاش کند.

اما رهبر حزب NDP، جگمیت سینگ نسبت به تصمیم داگ فورد انتقاداتی داشته. به نظر او باید سیستم درمان عمومی ارتقا پیدا کند و نباید به بخش خصوصی واگذار شود و به سمت آمریکایی شدن پیش برود.

جگمیت سینگ همچنین از ترودو خواسته تا هرگونه پرداخت بودجه درمانی به استان ها را مشروط به حفاظت از سیستم درمان عمومی و همگانی کند.

رهبر حزب محافظه‌کاران، پیِر پولیِو (Pierre Poilievre)هم گفته از سیستم درمان عمومی حمایت می‌کند و همه مردم باید به مراقبت‌های عمومی دسترسی داشته باشند. او می‌گوید که اگر نخست وزیر بود، با دولت‌های استانی در جهت دسترسی شهروندان کانادایی به مراقبت‌های پزشکی با بودجه عمومی همکاری می‌کرد. به عقیده او سیستم درمان فعلی یک فاجعه است.

بعضی از مردم هم در رسانه های اجتماعی از این طرح دولت آنتاریو انتقاد کرده اند. تا جایی که بعضی ها معتقدند رسما زمان مرگ سیستم بهداشت و درمان عمومی آنتاریو فرا رسیده است.

عده‌ای هم معتقدند که اگرچه انجام یک سری از جراحی‌های محدود در کلینیک‌های خصوصی منطقی است، اما همان‌ها هم باید در بخش خدمات درمان عمومی و بیمارستان‌ها انجام شوند.

حتی با اینکه دولت اعلام کرده خدمات درمانی در کلینیک‌های خصوصی با ارائه کارت بهداشت آنتاریو (OHIP) و به صورت رایگان انجام خواهد شد، باز هم مردم معتقدند که در نهایت برای درمان در بخش خصوصی هزینه پرداخت خواهند کرد.

تورنتو روز به روز شلوغ‌تر می‌شود و با توجه به سیر صعودی پذیرش مهاجر در کانادا، احتمالا تا چند سال آینده صدها هزار ساکن جدید به شهر اضافه خواهند شد. بنابراین، بدیهی است که سیستم حمل و نقل تورنتو باید ارتقا پیدا کند.

قرار است طی ۱۵ سال آینده، برای بهبود سیستم حمل و نقل و خدمت‌رسانی بهتر به شهروندان، ۵ سرویس جدید ریلی به تورنتو اضافه شود که حمل و نقل عمومی شهر را متحول می کنند.

در سال ۲۰۲۱، شرکت حمل و نقل ریلی آمریکایی Amtrak، برنامه خود را برای راه اندازی سرویس قطار از تورنتو به شیکاگو – از طریق دیترویت – اعلام کرد.

در واقع این طرح یکی از چشم اندازهای شرکت Amtrak تا سال ۲۰۳۵ است.

اگر این مسیر ریلی راه اندازی شود، مسافرت با قطار از تورنتو به شیکاگو حدود ۱۰ ساعت طول خواهد کشید. این قطار یکبار در روز حرکت خواهد کرد و بین راه در چندین ایستگاه توقف می‌کند. همچنین، خدمت‌رسانی مسیر بین بوفالو و تورنتو – از طریق نایاگرا فالز – هم ارتقا خواهد یافت.

دولت آنتاریو امروز دوشنبه ۱۶ ژانویه، جزئیات طرح همکاری با کلینیک های بخش خصوصی به منظور ارائه بخشی از خدمات درمانی استان را اعلام کرد.

این طرح سه مرحله دارد که به شرح زیر است:

در مرحله اول قرار است بعضی کلینیک های استان، در سال حدود ۱۴ هزار عمل جراحی آب مروارید انجام دهند. این تعداد حدود ۲۵ درصد از لیست انتظار فعلی این عمل جراحی در آنتاریو است.

در مرحله بعد، بعضی کلینیک ها قادر خواهند بود که خدمات تصویربرداری ام آر آی و سی تی اسکن ارائه دهند. علاوه بر این، کلینیک ها می توانند آزمایش های کولونوسکوپی و آندوسکوپی هم انجام بدهند.

دولت آنتاریو انتظار دارد که تا سال ۲۰۲۴، مرحله سوم این طرح هم اجرا شود و عمل های جراحی تعویض مفصل ران و زانو توسط بعضی کلینیک های بخش خصوصی انجام شود.

داگ فورد تاکید کرده که هیچ کدام از این عمل های جراحی در بخش خصوصی، برای شهروندان تحت پوشش بیمه OHIP، هزینه نخواهد داشت. اما به این سوال پاسخ نداده که آیا کلینیک ها می توانند برای خدمات اضافی از بیماران پول بگیرند یا نه.

داگ فورد گفته که این خدمات درمانی غیر اضطراری و با ریسک پایین هستند و وقتی توسط بخش خصوصی انجام شوند، هم از لیست انتظار بیماران کاسته می شود و هم بیمارستان ها می توانند منابع خود را روی خدمات و جراحی های پیچیده تر و ریسک بالا متمرکز کنند.

داگ فورد در ادامه افزوده که این تغییرات لازم بود تا از صف طولانی بیماران در آنتاریو کاسته شود. وی اما تاکید کرده که این طرح دائمی خواهد بود و پس از رسیدگی به پرونده های معوقه بیماران، همچنان ادامه خواهد داشت.

مخالفان معتقدند که این استراتژی به نفع مردم نیست و فقط جیب صاحبان کلینیک های خصوصی را پر می کند و بودجه دولت به جای بهبود وضعیت سیستم بهداشت و درمان، صرف این کلینیک ها می شود.

تورنتو شاید در حوزه های متعددی در فهرست بهترین شهرهای جهان باشد، اما وقتی صحبت از سیستم حمل و نقل عمومی می شود، عملکرد مناسبی ندارد.

اخیرا یک گزارش جدید منتشر شده به نام The Urban Mobility Readiness Index. در این گزارش، سیستم حمل و نقل عمومی تورنتو (TTC) رتبه ۳۴‌ را در بین سایر شهرهای جهان به خود اختصاص داده و از این نظر ضعیف عمل کرده است.

همچنین، از جنبه زیرساخت‌های ترانزیت، تورنتو جایگاه هفتم را در بین شهرهای آمریکای شمالی کسب کرده که شاید رتبه بدی نباشد، اما چندان جالب نیست.

به طور کلی شاخص آمادگی تحرک شهری یا The Urban Mobility Readiness Index بر اساس تحرک و کارایی سیستم حمل و نقل عمومی شهر، فرودگاه ها، ناوگان کشتیرانی و زیرساخت‌های ترانزیت تعیین می‌شود.

در این گزارش آمده که سیستم حمل و نقل عمومی تورنتو علیرغم داشتن شبکه اتصال قوی و به صرفه بودن، باز هم ضعف‌هایی دارد.

البته با توجه به این که قرار است امسال کرایه TTC به میزان ۱۰ سنت افزایش پیدا کند، نمی‌توان گفت که به صرفه بودن عبارت درستی است یا نه.

تاخیر طولانی مدت در افتتاح ایستگاه Eglinton Crosstown هم می تواند حاکی از این باشد که TTC چندان شبکه اتصال مناسبی ندارد.

از دیگر ضعف‌های سیستم حمل و نقل و ترانزیت تورنتو می‌توان به مشکلات متعدد فرودگاه پیرسون و کم بودن شرکت‌های حمل و نقل در این شهر اشاره کرد.

با توجه به شاخص آمادگی تحرک شهری در سال ۲۰۲۲، شهرهای سانفرانسیسکو، استکهلم و هلسینکی به ترتیب بهترین عملکرد را در همه جنبه ها داشته اند.

همچنین شهرهای هنگ کنگ، زوریخ و استکهلم به ترتیب بهترین شهرها از نظر سیستم حمل و نقل عمومی در سال ۲۰۲۲ بوده اند.

علیرغم وعده‌های دولت برای کاهش هزینه‌های تلفن همراه و ارتقا رقابت در بازار، هزینه خدمات مخابراتی در کانادا در مقایسه با سایر کشورها بسیار بالا است.

گزارش جدید شرکت فنلاندی Rewheel درباره هزینه خدمات مخابراتی در ۵۰ کشور جهان، نشان می‌دهد که کانادا یکی از گران‌ترین کشورها در زمینه هزینه‌های تلفن همراه است.

بر اساس این گزارش، هزینه هر گیگابایت اینترنت همراه در کانادا، ۷ برابر استرالیا، ۲۵ برابر ایرلند و فرانسه و هزار برابر فنلاند است.

برای درک بهتر باید بگوییم که مثلا اسکرول کردن اینستاگرام به مدت پنج دقیقه در فرانسه حدود نیم سنت هزینه دارد، اما این هزینه در کانادا حدود ۲۰ سنت است.

دانلود یک ویدئو نیم‌ساعته از یوتیوب در ایرلند ۸ سنت و در کانادا حدود ۱ دلار هزینه دارد.

یا مثلا هزینه دانلود یک فصل سریال جدید Wednesday از نتفلیکس در استرالیا حدود ۱٫۶۲ دلار و در کانادا ۱۰٫۲۲ دلار است. (همه قیمت‌ها بر اساس نرخ اعلام شده در ۱ دسامبر ۲۰۲۲ و به دلار کانادا است)

البته انجمن ارتباطات بی‌سیم کانادا، روش Rewheel را برای بررسی قیمت رد می‌کند و می‌گوید علاوه بر قیمت هر گیگابایت باید فاکتورهای دیگری هم در محاسبه هزینه‌های تلفن همراه لحاظ شود.

اما نکته مهم این است که با هر فاکتور و هر روشی، باز هم کانادا جزو گران‌ترین کشورها در این زمینه است.

به طور کلی در کانادا سه غول مخابراتی (Rogers و Bell و Telus) وجود دارد که با هم رقابت می‌کنند.

طبق آمار در استان‌هایی که یک شرکت مخابراتی دیگر هم وجود دارد که این سه شرکت صاحب آن نیستند، نرخ‌های ارزان‌تری توسط این سه شرکت ارائه می شود. اما در استان‌هایی که رقیب جدید وجود ندارد، تعرفه‌ها بالاتر است. این یعنی افزایش رقابت در بازار به کنترل نرخ‌ها کمک می‌کند.

بعضی ها معتقدند که خرید ملک شبیه خرید بلیت لاتاری است. با این تفاوت که در پروسه خرید ملک، شانس موفقیت بسیار بالاتر است. البته به همان اندازه مشکلات و موانع سر راه خرید هم بیشتر است.

گزارش جدید homing.ca با مقایسه قیمت مسکن در منطقه تورنتوی بزرگ (GTA) بین سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۲۳، به این نتیجه رسیده، هر کسی که ۱۰ سال پیش مسکن خریداری کرده، الان به طور قابل توجهی سود کرده.

بنابراین با اینکه فعلا بازار مسکن کانادا دچار رکود شده، اما کماکان خرید مسکن یک سرمایه‌گذاری عالی در بلند مدت است.

برای مثال، میانگین قیمت خانه دیتچد در سال ۲۰۱۳ حدود ۷۲۲ هزار دلار بوده، حالا این رقم در سال ۲۰۲۳ به حدود ۱ میلیون و ۶۲۸ هزار دلار رسیده. یعنی بیش از ۹۰۰ هزار دلار افزایش قیمت.

میانگین قیمت یک واحد مسکونی کاندو هم در سال ۲۰۱۳ حدود ۳۴۳ هزار دلار بوده که الان به میانگین ۷۴۲ هزار دلار رسیده.

اما متاسفانه، درآمد خانواده‌های کانادایی متناسب با افزایش قیمت مسکن، بیشتر نشده. گزارش اخیر RBC Economics نشان می‌دهد که حدود ۸۵ درصد درآمد خانواده‌های ساکن تورنتو، صرف پرداخت مورگج می‌شود.

در سال ۲۰۲۳، اگر شخصی بخواهد در تورنتو یک دیتچد با قیمت میانگین بخرد، باید حداقل ۳۲۵ هزار دلار برای پرداخت داون پیمنت داشته باشد. این رقم، مبلغ کمی نیست. اما باز هم در این شرایط سرمایه‌گذاری روی ملک – در صورت امکان – بهتر از مستاجر بودن است.

در سال ۲۰۲۳، اجاره یک آپارتمان یک خوابه در تورنتو بیش از ۳۰ هزار دلار در سال، هزینه دارد.