کمتر از یک سال از ممنوعیت استفاده از تلفن همراه در مدارس اکثر استان‌های کانادا می‌گذرد. البته دانش‌آموزان همچنان اجازه دارند تلفن همراه به مدرسه بیاورند، اما استفاده از آن در کلاس‌ها محدود شده است. تلفن باید در کوله‌پشتی یا کمد بماند و تنها با اجازه معلم ممکن است سر کلاس استفاده شود.

این قانون در ابتدا با تردید و مخالفت‌هایی از سوی دانش‌آموزان مواجه شد، اما به مرور آثار مثبتی از خود نشان داد. بسیاری از دانش‌آموزان تمرکز بیشتری در کلاس پیدا کردند و کمتر دچار حواس‌پرتی شدند.

این سیاست که در بیشتر استان‌ها اجرا شده، با هدف کاهش وابستگی به تلفن همراه و افزایش تعامل اجتماعی در مدارس شکل گرفت.

مسئولان آموزش استان‌ها می‌گویند این ممنوعیت باعث شده فضای مدارس شاداب‌تر شود و دانش‌آموزان بیشتر با یکدیگر صحبت و بازی کنند، به‌جای آنکه در کنار هم تنها به صفحه موبایل خیره شوند.

البته برخی دانش‌آموزان همچنان تلاش می‌کنند به شکل پنهانی از تلفن همراه استفاده کنند، اما در مجموع، رعایت قانون رو به افزایش است. معمولا اگر تلفنی توسط معلم ضبط شود، در پایان کلاس یا روز به صاحبش بازگردانده می‌شود.

با توجه به تجربه مثبت این سیاست، انتظار می‌رود در سال تحصیلی آینده، اجرای این قانون سخت‌گیرانه‌تر شود تا وابستگی بیش از حد به تلفن همراه در میان نسل جدید کاهش یابد.

قانون جدیدی به اسم «قانون حقوق کارگران پلتفرم دیجیتال» از اول جولای در آنتاریو اجرایی شده که هدفش تنظیم حقوق پایه برای کسانی است که با پلتفرم‌های آنلاین مثل اوبر، لیفت و اینستاکارت کار می‌کنند.

بر اساس این قانون، پلتفرم‌های دیجیتال موظف‌اند حداقل دستمزد را بابت «هر ماموریت کاری» به راننده‌ها یا تحویل‌دهندگان پرداخت کنند.

همینطور این پلتفرم‌ها باید شفاف توضیح دهند که دستمزدها چطور محاسبه می‌شود و انعام‌ها چطور و چه زمانی به دست کارگر می‌رسد. پرداخت‌ها هم باید به طور منظم انجام شود.

با این حال، منتقدان می‌گویند این قانون کافی نیست، چون حداقل دستمزد فقط شامل «زمان فعال» می‌شود: یعنی فقط زمانی که کارگر مشغول کار است، در حالی که وقتی منتظر سفارش یا مسافر جدید است، هیچ حقوقی دریافت نمی‌کند. به این ترتیب، بخش زیادی از زمان کاری (حدود ۴۰ درصد) شامل حقوق نمی‌شود.

اتحادیه‌های کارگری می‌گویند این قانون، حقوق پایه‌ای مثل بیمه بیکاری، مرخصی استعلاجی با حقوق، اضافه‌کاری یا حقوق بازنشستگی را به کارگران نمی‌دهد.

همچنین قانون جدید به کارگران این حق را می‌دهد که شکایت‌های خود را در وزارت کار آنتاریو ثبت نمایند اما به آن‌ها اجازه نمی‌دهد شکایت‌شان را به بورد روابط کار آنتاریو ارائه کنند. همین موضوع باعث می‌شود که کارگران، حق دسترسی به روند داوری رسمی را نداشته باشند.

بر اساس این قانون، اگر یک پلتفرم مرتکب تخلف شود، ممکن است برای اولین بار تا ۱۵ هزار دلار جریمه شود و در صورت تکرار تخلف در سه سال آینده، این جریمه تا ۵۰ هزار دلار افزایش یابد.

همچنین اگر فردی از داخل شرکت (مثل مدیر یا مسئول اجرایی) مرتکب تخلف شود، ممکن است برای اولین تخلف تا ۲۵۰ دلار و برای تخلفات بعدی تا ۱۰۰۰ دلار جریمه شود.

علاوه بر این‌ها، پلتفرم‌ها حق ندارند به خاطر شکایت یا همکاری کارگر با بازرسان، او را تنبیه یا اخراج کنند.

با این حال، برخی رانندگان و فعالان حقوق کار معتقدند این قانون بیشتر ظاهریست و مشکلات اصلی مثل ناامنی شغلی، دستمزد پایین و نبود حمایت اجتماعی را حل نمی‌کند.

یکی از اعضای شورای شهر تورنتو پیشنهاد داده که برنامه ثبت سرعت با دوربین (Automated Speed Enforcement Program) موقتا متوقف شود.

او معتقد است که دوربین‌ها تاثیر واقعی بر کاهش سرعت رانندگان نداشته‌اند و به خاطر نداشتن تابلوها و علائم هشدار کافی، بیشتر به «تله سرعت» تبدیل شده‌اند.

این برنامه از سال ۲۰۲۰ آغاز شده و حالا ۱۵۰ دوربین فعال در سطح شهر دارد. این دوربین‌ها سال گذشته حدود ۴۰ میلیون دلار جریمه ثبت کرده‌اند. این عضو شورا پیشنهاد داده فعلا جریمه صادر نشود تا شهرداری در شیوه اجرای برنامه بازنگری کند.

این درخواست در حالی مطرح شده که شهر Vaughan هم اجرای این برنامه را به دلیل نارضایتی مردم متوقف کرده است.

شهرداری تورنتو تاکید دارد که هدف اصلی از نصب دوربین‌ها، بالا بردن ایمنی و تغییر رفتار رانندگان است نه کسب درآمد. شهردار سابق تورنتو اما از این برنامه دفاع کرده و گفته که دوربین‌ها در کاهش حوادث و مرگ‌ومیر ناشی از سرعت زیاد، موثر بوده‌اند.

چهل سال پیش در تاریخ اول جولای ۱۹۸۵، اولین تماس تلفن همراه در کانادا برقرار شد.

این تماس را شهردار وقت تورنتو از میدان نیتن فیلیپس با شهردار مونترال برقرار کرد. این تلفن همراه، یک وسیله بسیار بزرگ و سنگین بود که حدود ۴٫۵ کیلوگرم وزن داشت.

در آن زمان، تماس از طریق شبکه‌ای به نام «Cantel» انجام شد که بعدها بخشی از شرکت راجرز شد. این شبکه در ابتدا روزانه حدود ۱۰۰ تماس را مدیریت می‌کرد، اما اکنون روزانه بیش از ۱۰۰ میلیون تماس را پشتیبانی می‌کند.

اولین تلفن‌های همراه آن‌قدر بزرگ بودند که یا باید با بند روی شانه حمل می‌شدند یا داخل خودرو قرار می‌گرفتند.

یکی از اولین کاربران تلفن همراه در تورنتو، یک برق‌کار بود که یک هفته پس از اولین تماس موبایلی شهردار، اقدام به خرید موبایل کرد.

او می‌گوید خرید آن تلفن همراه برایش حدود ۴۸۰۰ دلار هزینه داشت که بسیار گران بود، اما ارزشش را داشت چون ارتباط سریع و آسان‌تر با مشتریان و تامین‌کنندگان، به شدت باعث افزایش بهره‌وری و صرفه‌جویی در وقت می‌شد.

در این چهار دهه، تلفن‌های همراه از دستگاه‌های بزرگ و سنگین تبدیل شده‌اند به ابزارهای کوچک هوشمندی که همه‌جا همراه ما هستند.

این فناوری نه‌تنها شکل ارتباطات را تغییر داده، بلکه نحوه کار، زندگی و تعامل روزمره را هم متحول کرده. امروزه تماس، پیامک، اینترنت و اپلیکیشن‌ها همه در یک دستگاه کوچک جمع شده‌اند، چیزی که در گذشته حتی تصورش هم سخت بود.

شما اولین سیم کارت و تلفن همراهی که خریده‌اید را به یاد دارید؟