به‌تازگی سیستمی به نام congestion charge که مشابه «طرح ترافیک» است، در نیویورک اجرایی شده. طبق این طرح، رانندگان برای ورود به مناطق شلوغ شهر در ساعات و روزهای مشخص، هزینه پرداخت می‌کنند. این هزینه در ساعات اوج ترافیک به ۹ دلار می‌رسد.
این تصمیم توانسته تنها در عرض یک هفته، تعداد خودروهای ورودی به منهتن را تا ۴۳ هزار خودرو در روز کاهش دهد. پولی هم که از این طرح به دست می‌آید، مستقیما صرف بهبود سیستم حمل‌ونقل عمومی می‌شود.
اما در کانادا، داستان متفاوت است. تورنتو که با مشکل جدی ترافیک دست‌وپنجه نرم می‌کند، هیچ برنامه‌ای مشابه طرح نیویورک برای کاهش ازدحام ندارد. در حالی که ترافیک، سالانه میلیاردها دلار به اقتصاد تورنتو آسیب می‌زند.
تصمیم‌گیری درباره اقداماتی مانند طرح ترافیک در آنتاریو معمولا یک تصمیم سیاسی است چون مقامات نمی‌خواهند حمایت مردم را در زمان‌های انتخابات از دست بدهند. داگ فورد به صراحت اعلام نموده که هیچ‌گونه مالیات یا عوارضی برای جاده‌ها در آنتاریو وضع نخواهد کرد.
یکی از مشکلات اصلی تورنتو، نبود سیستم حمل‌ونقل عمومی گسترده و کارآمد است. در نیویورک، مترو و اتوبوس تقریبا تمام نقاط شهر را پوشش می‌دهند، اما در تورنتو بسیاری از ساکنان مناطق حومه، چاره‌ای جز استفاده از خودروی شخصی ندارند. برای مثال، سفری که با ماشین ۴۵ دقیقه طول می‌کشد، با حمل‌ونقل عمومی بیش از دو ساعت زمان می‌برد.
برخی کارشناسان پیشنهاد داده‌اند که به جای طرح ترافیک در مرکز شهر، بهتر است عوارضی برای بزرگراه‌های پُرترافیک مانند ۴۰۱ و گاردینر اعمال شود. اما حتی این پیشنهاد هم به دلیل حساسیت‌های سیاسی کنار گذاشته شده.
آنچه تورنتو واقعا به آن نیاز دارد، سرمایه‌گذاری عظیم در حمل‌ونقل عمومی است. بدون یک ناوگان قوی حمل‌ونقل، هرگونه سیاست جدیدی ممکن است ناعادلانه باشد چون بسیاری از مردم، گزینه‌ای به جز استفاده از خودروی شخصی ندارند.
