طبق آمار، حدود ۲۰ درصد مردم کانادا از آکنه رنج می‌برند. عوامل مختلفی مثل ژنتیک، هورمون‌ها و استرس در ایجاد آکنه نقش دارند و بر خلاف باور عمومی که اغلب تغذیه و بهداشت فردی را در بروز آکنه موثر می‌داند، این عوامل نقش چندانی ندارند.
آکنه یک عارضه پوستی است که با مسدود شدن منافذ توسط سلول‌های مرده پوست و چربی، ایجاد می‌شود. باکتری‌هایی که به‌طور طبیعی روی پوست همه افراد وجود دارند نیز در ایجاد آکنه نقش دارند.
در حالی که هیچ شواهد محکمی مبنی بر ارتباط رژیم غذایی با آکنه وجود ندارد، عواملی مانند ژنتیک، تغییرات هورمونی و استفاده از محصولات مراقبت پوستی چرب می‌توانند خطر بروز آکنه را افزایش دهند. استرس و برخی داروهای استروئیدی و شیمی‌درمانی هم در بروز این ضایعات پوستی تاثیر دارند.
درمان آکنه با شناسایی نوع آکنه و نوع پوست بیمار آغاز می‌شود. متخصصین پوست، برنامه‌های درمانی را بر اساس این عوامل تنظیم می‌کنند و یک روتین مراقبت پوستی ساده شامل پاک‌کننده ملایم، داروی آکنه، مرطوب‌کننده و ضد آفتاب تجویز می‌کنند.
کرم‌ها و ژل‌های موضعی، به‌ویژه آن‌هایی که حاوی ویتامین A، رتینوئیدها و آنتی‌بیوتیک‌ها هستند، اغلب درمان‌های خط اول محسوب می‌شوند و برای دستیابی به نتایج مثبت نیاز به استفاده مداوم به مدت ۸ تا ۱۲ هفته دارند.
داروهای خوراکی مانند آنتی‌بیوتیک‌ها، قرص‌های ضدبارداری و داروهای ضدآندروژن می‌توانند برای موارد شدیدتر آکنه، به‌ویژه در زنان، استفاده شوند زیرا به تنظیم تاثیرات هورمونی بر آکنه کمک می‌کنند.
ایزوترتینوین (آکوتان)، یک درمان بسیار موثر برای آکنه شدید است و حدود ۷۵ درصد احتمال موفقیت دارد، اما با عوارض جانبی احتمالی مانند خشکی لب‌ها، حساسیت به نور خورشید و خطر نقص‌های مادرزادی برای جنین در صورت استفاده در دوران بارداری، همراه است.
مدیریت آکنه نیاز به یک روتین مراقبتی منظم و درمان‌های متناسب با نوع پوست و شرایط فرد دارد. با استفاده از روش‌های درست، از جمله داروهای موضعی یا خوراکی مناسب، می‌توان بیشتر موارد آکنه را با گذر زمان به‌طور قابل‌توجهی بهبود بخشید.
